Goed nieuws! Het aantal katholieken neemt wereldwijd toe – ook in Europa, kopte het Katholiek Nieuwsblad. Generatie Z komt weer terug naar de Kerk, zou uit onderzoek blijken van KASKI en CBS. Onze bisschop spreekt er bij elke gelegenheid blij en lovend over. Welkom in de Kerk van de toekomst!
Ook in onze parochie zien we tieners en dertigers zich melden om gedoopt of gevormd te worden. Op 19 oktober mocht ik tijdens de zondagsmis in onze parochiekerk Mathijs Brugman (31) dopen en dat vond ik prachtig. Maar is dit een grote opwekking en een blijvende verandering? Of is dit de terugkeer van een heel klein gedeelte van de kinderen die wegens omstandigheden (corona, of de gedachte “Ik laat mijn kind niet dopen; als hij/zij oud genoeg is, kan-i altijd zelf nog kiezen.”) niet eerder zijn gedoopt of gevormd?
In de jaren zeventig zouden de ‘Jesus people’ het aanschijn van de aarde vernieuwen. Ziet u ze nog wel eens? Heb je er überhaupt ooit van gehoord? Het maakt eigenlijk ook niets uit. De toekomst van de Kerk hebben we niet in de hand. Het is onze taak om hier en nu als goede mensen te leven en daar hebben we onze handen al aan vol.
Hoe kunnen we vandaag Kerk zijn in onze parochie? De jongeren die het katholieke geloof weten te vinden lijken te houden van liturgie volgens het boekje en een duidelijke boodschap. Ze reizen liever wat verder naar een passende plek waar meer mensen samenkomen, dan dat ze in de eigen woonplaats naar de kerk gaan. Dat zijn geen zaken die in onze parochie een rijke traditie hebben. Ons parochiemotto is ‘Samen het verhaal van God en mensen ontdekken’, dat duidt op zoeken en tasten. En er zijn sporen van zelfbedachte liturgie op onze vele vierplekken, waar we zo lang mogelijk blijven samenkomen. Moeten die nieuwe katholieken zich daar maar aan aanpassen?
Tijdens de thema-avond ‘Staat de deur van de kerk open voor LHBTI+?’ zagen we dat veel jonge homoseksuelen moeite hebben om zich welkom te voelen in het geloof. Ze passen niet in het standaardplaatje. Ik denk dat veel kerkleiders zich gewoonweg niet kunnen voorstellen dat mensen én gelovig zijn net als zij én zich op seksueel gebied totaal anders voelen. Dan moet er wel iets mis zijn; nog los van de vraag naar zonde. Dat is overigens niet iets typisch voor het christendom, dat is voor elke mens moeilijk en zie je op meer plekken in onze samenleving: hoe kunnen asielzoekers mensen zijn zoals wij en er toch andere gewoonten op na houden?
Al deze ontwikkelingen stellen ons dezelfde vraag: Wat betekent het om mensen welkom te heten in onze parochie?
Frits Hendriks
