Op 25 mei 2024 zal Frits tot priester worden gewijd door bisschop Gerard de Korte. De wijdingsplechtigheid vindt plaats in de Sint Janskathedraal in Den Bosch vanaf 10.30 uur. Hieronder probeert Frits antwoord te geven op de vraag die velen bezig houdt: Waarom wil een mens in deze tijd priester worden?

Tja, dat zal dan toch wel roeping zijn, een levenslang getrokken zijn door het Goddelijk Mysterie. Ik ging vóór mijn Eerste Communie al op eigen initiatief naar de kerk. Later kwam bij vragen over beroepskeuze ‘werken in de kerk’ altijd wel naar boven; al vond ik het moeilijk om dat te zeggen. Ik liet mijn verlangen liever zien, als misdienaar, acoliet en lector in de plaatselijke Midden-Limburgse parochie, waar het voorbeeld van pastoor Jozef de Rooij, een teruggekeerde missionaris van Afrika, mij inspireerde. Hij gaf God een gezicht.

Vanuit die geest heb ik theologie gestudeerd in Nijmegen, Leuven en op het Sint-Janscentrum, ben ik monnik geweest in Echt en Doetinchem, leraar levensbeschouwing in Oss en Veghel, en heb ik gewerkt in het pastoraat van Berkel-Enschot en nu Wijchen. Hoe kan ik iets van God op aarde zichtbaar maken? Door te leven in alle eenvoud, zodat Hij de ruimte heeft om in ons te werken. Door te werken in harmonie, zodat Hij daarin spreekt. Door te vertellen hoe God met mensen omgaat, zodat zijn onmetelijke goedheid bekend wordt. God wil iedereen -wie je ook bent of wat je ook denkt- tot zich trekken. Hij omhelst ons met duizend armen.

Dat hoop ik ook als priester van het bisdom Den Bosch te laten zien. In al mijn beperktheid, moet ik daarbij zeggen. Ik ben ook maar een mens, met mijn van God gegeven charisma’s en talenten enerzijds, maar ook met mijn al te menselijke tekorten. Een schaap met vijf poten ben ik niet, al wordt dat soms wel verwacht. Ik kan geven wat ik te geven heb, vanuit de oproep die ik elke dag beluister: “En gij, kind, zult profeet zijn van de Allerhoogste.” In het vertrouwen dat er ook voor mij weer licht is in de duisternis, als het even niet gaat.

Afgelopen november ben ik door de bisschop diaken gewijd. De wijding was bijzonderder dan ik had verwacht. Ik vond het een zegen en had het idee dat ik straalde als een zon. Of misschien beter: dat ik mocht meestralen met de vele zonnen in mijn geloofsleven: de mensen om mij heen, medediakens, heiligen die met mij meetrekken, onze moeder Maria, en God die onder vele gedaantes mijn levensweg verlicht. Het heeft lang geduurd voordat ik daadwerkelijk priester zal zijn; ik ben inmiddels 43 jaar. Maar ik ben vooral benieuwd wat de wijding en het priesterschap nog verder voor mij gaan betekenen. Dit is niet het einde van mijn ontdekkingstocht, integendeel.

De heilige Bernardus van Clairvaux heeft ooit gezegd dat je meer van bomen kunt leren dan van boeken. Toen ik afgelopen week niet op mijn werkkamer zat, maar door onze parochietuin liep, begon er iets te dagen.

In de voortuin ligt, zoals sinds enkele jaren traditie is, het kruis van de Passion. Op Witte Donderdag wordt het na de viering in een stille tocht door het centrum van Wijchen naar De Schakel gedragen. Daar wordt dan gezamenlijk gekeken naar de televisie-uitzending van de Passion. Tot dit tijd ligt het grote houten kruis in de tuin. Er liggen wat bezinningsmaterialen naast, maar er ligt vooral een gebedenboek op. Mensen kunnen er hun ruwe verdriet en ongepolijste hoop kwijt, zoals Jezus in de hof van olijven, Getsemane, op die donderdagavond voordat hij gekruisigd zou worden.

Doorlopend naar de achtertuin kom je bij de Mariagrot. Die heeft een lieflijkere uitstraling. Het is een oase van rust en bezinning. Je zit er naast Bernadette Soubirous die ooit Maria zag verschijnen in een grot bij Lourdes. Binnenkort komen haar relieken, haar lichamelijke overblijfselen, naar ons land. Dan kunnen we nog tastbaarder naast haar bidden tot Maria. Die ik ook nu al bij deze grot als een Limburgse moeder hoor zeggen: Kump good. Alsof zij er eigenhandig voor zal zorgen dat het Paradijs zal worden hersteld, waar geen oorlog is en geen honger.

Deze ronde maakte ik afgelopen week, toen ik weer op weg naar kantoor stuitte op een kunststuk van de tuingroep dat me even een soort van inzicht gaf. Ik zag een spiraal van paarse heide met in het centrum gele narcissen. Ik zag daarin de stugge veertigdagentijd met zijn schraalte, met in het midden de bloemen die bij ons thuis ‘Paospiepen’, Paaspijpen heetten. In één oogopslag zag ik Getsemane verbonden met de herwonnen Hof van Eden. Misschien heb ik te lang met mijn hoofd in de boeken gezeten, of misschien is het waar wat Gé Reinders (ook in het Limburgs) ooit zong: D’n haof, d’n haof, d’n haof. Dit veult as ’t landj waat ós is belaof.