Pas hield ik een lezing over mijn kloosterleven. Ik stond wat langer stil bij stilte. Dat is een breed en divers onderwerp. Gerard van Maasakkers -troubadour uit Nuenen- zong al: “De stilte is heilzaam en helend, zaacht as ‘ne zalf op ’t zeer van ’n wond,” maar ook “de stilte is hard, ongenarig vervelend.” Het is zoeken hoe je stilte in jouw leven kunt vinden en wat het voor jou kan betekenen. We kunnen elkaar daarin inspireren, door erover te praten of door samen stil te zijn.
Dat probeerden we ook op die avond. Vijf minuten samen stil zijn. Het kwam voor sommigen als een verrassing en ook ik had dit stuk eigenlijk willen overslaan. Enthousiaste reacties uit de zaal maakten dat we het probeerden. Eerst was er nog geroezemoes, wat ongemakkelijk schuiven, maar langzaam daagde er toch iets van rust.
In kloosters weten ze hoe moeilijk het is om stil te worden en het dan ook te blijven. Er wordt dan gezegd: “Blijf in je cel.” Blijf in de stilte, ook al is dat ongemakkelijk en schreeuwt alles in jou om drukte en geluid. Zet dan geen radio of tv aan, ga niet bellen of appen. En je zult zien -zo zegt de traditie- dat na een eerste moeilijke tijd er iets nieuws doorbreekt.
Als parochie hebben we onze Mariakapellen als stilteplekken en in de doordeweekse vieringen heeft stilte ook een plaats. Maar misschien denk je: “Stilte? Het is hier in huis altijd stil; ik zou juist meer reuring willen.” Dan kun je de parochie vragen om iemand van een bezoekgroep langs te sturen. Die biedt een luisterend oor. Zelf zal deze wat stiller zijn, om jouw verhaal beter te kunnen horen.
Diaken Frits Hendriks
Foto: Wim Koopman