Klik op de afbeelding voor groter formaat:
Pastorale column – Op weg naar het licht
Middenin de winternacht… zo gaat het verhaal… verschijnt er een ster boven het open veld. Een ster die de herders de weg wijst naar de plaats waar de mensenzoon geboren zal worden. In een stal. Geen veilige en hygiënische plaats voor een baby, een plaats waar vee wordt gehuisvest. De stal als plek bij uitstek voor allen wie door de ogen van veel mensen niet meetellen, mensen die geen enkele aanspraak kunnen maken op welk recht dan ook. Die stal is bij uitstek de plek waar God contact maakt met de mens. Midden onder ons. En het gebeurt ieder jaar weer met Kerstmis.
Er is ook een andere wereld. De wereld van de aandacht voor wie meetellen en meedoen. De wereld van de herberg. Altijd gezellig gevuld. Leuke muziek en geen glas hoeft lang leeg te blijven. Gokjes worden gewaagd. Geld mag rollen. Door niet al teveel pech in de jonge jaren hebben de bewoners uiteindelijk fatsoenlijk werk en onderdak gekregen. Daar mogen ze volop van genieten. Eigen verdiensten? Het goed hebben spreekt niet vanzelf en is voor velen een samenspel van genen, toeval, een portie geloof in eigen kunnen en geluk.
De stal is de wereld waar armoede geen naam mag hebben en gebrek met elkaar wordt gedragen. Waar families het noodlot niet zelden aan elkaar doorgeven, want ‘zij’ zijn niet te vertrouwen. Zij, dat zijn de mensen waar je je beter niet mee in kunt laten, zoveel hebben de bewoners van de stal inmiddels wel geleerd. Zij, dat zijn de mensen van de herberg. Voor de bewoners van de stal blijft de deur van de herberg voor altijd dicht. Zoveel is zeker. Maar klopt dat wel?
Soms breekt er licht door in de herberg. Soms zien de bewoners in elkaar iets van gemis en tekort. Soms ontstaan er zelfs gezamenlijke heldere inzichten, want… wordt er ieder jaar met Kerstmis niet een verhaal verteld dat al eeuwen meegaat? Een verhaal over het leven zelf. Over een eenvoudige familie die noodgedwongen op de vlucht slaat op zoek naar een plaats waar de moeder haar kind geboren kan laten worden. En dan blijkt er geen plaats in de herberg. Hoe is het mogelijk? Dat kan toch anders? Zullen we dan maar? Tastend en hopend naar die stal… Op weg naar het licht.
Pastoraal werker Jack Steeghs
Wat ga jij doen tijdens de adventsperiode?
Op 24 november is Apostelen 2.0 weer bijeen gekomen. De verschillende groepen zijn weer uiteen gegaan met een eigen programma waarbij het thema ‘verwachting’ centraal staat. Vol verwachting klopt ons hart … zal Sinterklaas wel of niet komen? Daarnaast gaan we de adventstijd in. Dit als voorbereiding op de komst van het kindje Jezus die we op aarde verwachten.
Bij de adventstijd steken we elke zondag gedurende vier weken lang één kaars in de adventskrans aan. We leren dat het begin van de adventstijd óók het begin van het kerkelijk nieuw jaar is. De adventsperiode is een tijd van bezinning. Het gaat over hoop, vrede, vreugde en liefde.
Elke gezin van de Apostelen 2.0 heeft een adventskalender gekregen om 24 dagen af te tellen tot aan Kerstmis. Elke zondag is het vlammetje van de adventskaas open te krassen zodat het licht geeft. Bij het laten branden van elke kaars, hoort een verhaal als voorbereiding op de geboorte van kindje Jezus. Daarnaast is er elke dag een doe-ding of een daad die je uit liefde kan doen voor een ander en onze planeet. Aan een aantal kinderen is gevraagd welke doe-ding of daad hen aanspreekt. Met welke gaan ze sowieso aan de slag? Op deze manier dragen zij hun steentje bij aan een betere wereld.
Bart en Karlijn zien het zitten om op zaterdag 14 december “de kraan op tijd dicht te draaien om zo geen water te verspillen”. Dit is een daad die makkelijk te doen is en ook goed voor het milieu is.
Cas vertelt dat hij op 16 december jarig is. De opdracht op die dag is: “ik doe niet mee aan plagen en pesten want daardoor maak ik iemand verdrietig”. Cas probeert sowieso anderen niet te plagen of te pesten. Oké soms met vrienden … maar dat is dan ook voor de lol. Op 16 december gaat hij zijn best doen om dan niet te plagen en te pesten. Hij schat in dat dit echt wel gaat lukken.
Jelmer kent een Chinese vriend. Op 9 december staat als doe-ding: “Ik wil graag leren ‘tot ziens’ te zeggen in een andere taal. Ik vraag dit aan iemand die van een ander land komt”. Jelmer wil graag weten hoe je dit in het Chinees zegt. Leuk om dit op 9 december na te vragen, geeft Jelmer aan.
Op 11 december is het doe-ding: “Ik breng eens een dag door zonder schermpjes (tablet, gsm..) en speel samen met mijn broertje/zusje of vriendjes een spelletje”. Jelmer en Cas zijn het er over eens dat dit een hele opgave is. Dat is haast niet mogelijk, zo vinden zij. Cas vertelt dat ze op school rekenopgaven op de laptop moeten maken. Alhoewel het ook wel mee valt, zegt Jelmer. Immers net op 11 december heeft hij een feestje en is hij pas later thuis. Dus dan kan hij toch niet op zijn telefoon of tablet. Daarmee is deze opdracht op die dag best te doen, al dus Jelmer.
“Een beetje vriendelijkheid is niet duur”. Wat ga jij zelf doen in de adventsperiode? Je kunt de kalender zelf ook bestellen via deze link. Kosten zijn € 4 per stuk.
Pastorale column – Ontmoeting
De keukentafel. Dat was een van de eerste dingen waardoor ik geraakt werd toen ik ruim vijf jaar geleden binnenstapte in deze parochie. Als je in de ochtend naar het parochiecentrum komt, word je daar welkom geheten door gastvrouwen en krijg je onmiddellijk een kop koffie of thee aangeboden. Vaak zitten er dan ook al mensen aan de keukentafel. Zo rond 10 uur komt iedereen die aan het werk is in het parochiecentrum uit de verschillende hokken naar de keuken om samen koffie te drinken. Ook voor iedereen die even langs komt om iets op te halen, te vragen of te doen, is er koffie en een luisterend oor.
Het is een plek waar we elkaar ontmoeten. Waar je je persoonlijke verhaal kwijt kunt, kunt delen wat je heeft geraakt, zelfgebakken koekjes kunt laten testen of gewoon even kunt zijn, in gezelschap van anderen. Daar ontstaat gemeenschap. Dat is zo in het parochiecentrum in Wijchen, maar dat gebeurt ook bij de koffie van de tuingroepen op de verschillende locaties en bij het koffie drinken na de vieringen. Je praat met elkaar, lacht met elkaar en leert elkaar kennen.
Daarom hebben we ook koffie drinken na de familievieringen met Apostelen 2.0 ingevoerd. Voor de deelnemers van Apostelen 2.0 is er altijd een informeel moment om elkaar te leren kennen, op zaterdag bij het eten en op zondag bij de koffie. Op zondag doen we dat graag ook met de ‘gewone’ kerkgangers. Zo kan er ook verbinding groeien tussen jong en oud.
Als pijlers van de kerk wordt vaak de drieslag vieren, leren en dienen genoemd. Als vierde hoort daar gemeenschapsopbouw bij. Die gemeenschap ontstaat door samen te vieren, meer over je geloof te ontdekken en voor elkaar te zorgen. Maar het is ook andersom: doordat we op elkaar betrokken zijn weten we wanneer iemand zorg nodig heeft, leren we van elkaar en krijgt het samen vieren meer diepgang en betekenis.
Daarom is die keukentafel zo belangrijk. Een plek waar je gewoon even aan kunt komen waaien en welkom bent. Hulde daarom aan de gastvrouwen en koffiezetters op de verschillende plekken in onze parochie.
En meteen ook een oproep: kom ook naar die keukentafel. Als er koffiedrinken is na een viering, blijf dan even, ook als je nog niemand kent. Of misschien wel juist als je nog niemand kent. Sluit je aan bij een van de tuingroepen, waar je een ochtend per week lekker buiten bezig kunt zijn én opgenomen wordt in een gezellige groep. In het parochiecentrum kunnen we natuurlijk ook altijd nog nieuwe gastvrouwen of -heren gebruiken. Maar minstens net zo belangrijk: als je af en toe in het parochiecentrum moet zijn, kom dan op doordeweekse dagen tussen 9 en 12 en neem de tijd om ook even mee koffie te drinken.
Weet je welkom.
Mariakapel heropend
Met een gezamenlijk gebed en Weesgegroet heeft onze parochiegemeenschap de Mariakapel in de H. Antonius Abtkerk in Wijchen weer geopend. Een week nadat de kapel is leeggeroofd en deze samen met de spullen van de Lourdesgrot in de parochietuin werden verbrand, kunnen er weer kaarsjes worden opgestoken bij Maria.
De afgelopen week is er samen gerouwd om wat verloren was, maar bij veel parochianen was er ook de drang om snel weer een plek van stilte en gebed terug te brengen. Vele vrijwilligers hebben hun bijdrage geleverd. Parochiemuseum De Kijkzolder heeft haar collectie aangeboden, maar uiteindelijk werd er een geschikt beeld gevonden in de kerk zelf. Het was vanuit de gesloten kapel van bejaardenhuis Sint Jozef zolang bij andere beelden neergezet; nu heeft het een betere bestemming gevonden. De klusgroep heeft het geplaatst. Andere vrijwilligers hebben een offerblok vanuit de kerk naar de kapel verplaatst. Er is gepoetst, waarbij veel kaarsvet van de vloer is verwijderd. En de bloemengroep heeft mooie boeketten rozen gemaakt. De open- en sluitgroep heeft tenslotte na de eucharistieviering van de zondag – het was de jaarlijkse Apostelviering; met het afscheid van priester Yves Mambueni – de deuren van de kapel weer geopend. Daar heeft pastoor Martin Claes het beeld gezegend en heeft iedereen voor het eerst weer het gebed van Maria gezegd.
Er kan weer gebeden worden en iedereen is daartoe uitgenodigd. Nemen we de vrijwilligers die zo met liefde voor de Mariakapel en de Lourdesgrot zorgen mee in ons gebed. En ook alle mensen die hier hun gebeden zeggen en hun kaarsjes opsteken. En nemen we de daders mee in ons gebed, dat ze tot inkeer komen of de hulp krijgen die ze nodig hebben.
Er wordt gekeken of het vertrouwde Mariabeeld (van de broederschap Kevelaer) hersteld kan worden. Tot die tijd zal er naast het nieuwe Mariabeeld een foto worden opgehangen van het oude beeld in volle glorie.
De geblakerde Lourdesgrot in de parochietuin – een gemeentelijk monument – zal eerst professioneel worden gereinigd.