Op de website van het Bisdom van ‘s-Hertogenbosch is een nieuwe uitgave van de Bisdomnieuwsbrief verschenen. Deze kan u raadplegen via deze link.

Het digitale aanbod ‘Bijbeldelen’ is een van de vruchten die is ontstaan in de coronaperiode. Daarom continueren we dit aanbod en bieden het binnen de oecumene aan. Dit keer komen we wekelijks samen op woensdagavond in de veertigdagentijd. Aan de hand van één van de Bijbellezingen van het navolgende weekend gaan we met elkaar in gesprek en delen wat ons raakt in deze tekst. Misschien springen er enkele woorden uit die in ons hart iets doen weerklinken. Samen proberen we zo op het spoor te komen van de betekenis van oude woorden voor ons leven nú.

Voor de gesprekken maken we gebruik van Teams. Het is handig om deze app op je computer of tablet te installeren, maar noodzakelijk is het niet. Je kunt eenmalig of meerdere keren deelnemen. Afhankelijk van het aantal aanmeldingen maken we een of meerdere groepen.

Voor deelname volstaat het doorgeven van je naam, mail en telefoonnummer: info@detwaalfapostelen.nl

Vasten 2023

1. De eerste keer op donderdag vanwege Aswoensdag: donderdag 23 februari, 19.30 – 20.30 uur
2. Woensdag 1 maart, 19.30 – 20.30 uur
3. Woensdag 8 maart, 19.30 – 20.30 uur
4. Woensdag 15 maart, 19.30 – 20.30 uur
5. Woensdag 22 maart, 19.30 – 20.30 uur
6. Woensdag 29 maart, 19.30 – 20.30 uur
7. Woensdag 5 april, 19.30 – 20.30 uur

Pastorale team parochie De Twaalf Apostelen Wijchen

Broeders en zusters,

Al lange tijd was duidelijk dat de gezondheid van onze emeritus paus uitermate kwetsbaar was. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, is hij gestorven. Het is veel te vroeg om te kunnen oordelen over de betekenis van deze theoloog en paus voor het leven van de Kerk. Graag deel ik met u mijn gedachten over de gestorven emeritus paus. Alles voorlopig en fragmentarisch.

Joseph Ratzinger was een intelligent mens en had een rijke kerkelijke loopbaan. Hij werd priester, docent, professor, bisschop en medewerker van de curie in Rome. Als prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer was hij een van de meest naaste adviseurs van paus Johannes Paulus II. In 2005 mocht hij deze paus opvolgen. Dat was zeker geen gemakkelijke opdracht, juist ook omdat de overleden paus in katholiek kring groot aanzien genoot.

Erudiet geleerde
Joseph Ratzinger was een bekwame theoloog. Tijdens het Tweede Vaticaanse Concilie (1962- 1965) was hij een belangrijk adviseur van de bisschoppen. Hij steunde de vernieuwingen van het Concilie. Maar de snelle ontkerkelijking in het westen sinds de zestiger jaren maakte hem verontrust. Hij werd theologisch voorzichtig; anderen zullen zeggen behoudend. Maar hij bleef de vernieuwingen van het concilie ondersteunen.

Als paus heeft hij het belang van de christelijke wortels van de westerse cultuur benadrukt. In de lijn van het concilie bleef hij zich inzetten voor de oecumene en de interreligieuze dialoog. Ik noem de ontmoeting met religieuze leiders uit de gehele wereld in Assisi. Overigens een project dat zijn voorganger was begonnen. Bekend is ook zijn dialoog met de ongelovige filosoof en socioloog Jürgen Habermas. Hij riep katholieken op de dialoog met de huidige cultuur niet te mijden.

Met de encycliek Caritas in Veritate (2009) actualiseerde hij het katholieke denken over de rechtvaardige samenleving. Als theoloog, kardinaal en paus heeft hij talloze studies geschreven. Veel aandacht kregen de boeken over de persoon van Christus. Juist ook in de protestantse wereld hebben deze boeken veel positieve reacties opgeroepen. Voor paus Benedictus stond de vraag centraal hoe de Kerk op een aansprekende wijze over Gods openbaring in Christus kan spreken in een tijd van ontkerkelijking en secularisatie.

Liturgie als feest van de verzoening
Paus Benedictus heeft veel nagedacht en geschreven over de liturgie. Zijn benadering is principieel heilshistorisch en dus nauw verweven met het geloof en de liturgie van Israël als het volk van Gods eerste liefde. De eredienst van de Tempel in Jeruzalem is in het vernieuwde verbond naar Christus overgegaan. Hij heeft met zijn levensoffer op het kruis verzoening gerealiseerd. Met de opstanding van de gekruisigde Christus wordt de nieuwe tempel opgericht. Door het doopsel worden de gelovigen in de Kerk als het lichaam van Christus ingelijfd. Iedere Eucharistie wordt het liefdesoffer van de Heer tegenwoordig gesteld. Iedere Eucharistie vormt daarmee het feest van de verzoening waarin Christus de gelovigen laat delen. Daar gaat het om als wij spreken over de actieve deelname van de gelovigen aan de liturgie. Paus Benedictus maakte zich zorgen dat deze noties bij een deel van het kerkvolk verloren waren gegaan.

Persoonlijke herinneringen
Paus Benedictus benoemde mij in 2008 tot bisschop van Groningen-Leeuwarden. Ik heb hem enkele keren mogen ontmoeten. Tijdens een bedevaart met jongeren uit het bisdom van het Noorden was hij zichtbaar blij met deze jonge mensen als de toekomst van de Kerk. Als kardinaal mocht ik hem in Rome ook eens spreken. Hij kwam over als een vriendelijk mens die zacht sprak. Hij liep in een eenvoudige priestertoog en viel op door zijn grote geleerdheid. Ingewikkelde theologische kwesties kon hij helder verwoorden.

Seksueel misbruik en aftreden
Over zijn opstelling rond het seksueel misbruik binnen onze Kerk worden er nog steeds vragen gesteld. Het belang van de goede naam van de Kerk was lange tijd belangrijker dan de solidariteit met de slachtoffers. Dat gold helaas voor de meeste bisschoppen, ook in Nederland. Het lijkt dat ook paus Benedictus te laat de knop heeft omgezet en te laat koos om recht te doen aan de slachtoffers. In 2013 was duidelijk dat zijn gezondheid kwetsbaar was geworden. Volkomen onverwacht trad hij terug uit zijn ambt. Hij maakte dat bekend tijdens een toespraak in het Latijn. De schandalen rond de Vatileaks kunnen daarbij een rol hebben gespeeld. Maar andere waarnemers wijzen op de Wereldjongerendagen die in de zomer van 2013 in Brazilië werden gehouden. De paus zag dat zijn gezondheid deze vermoeiende reis niet meer toeliet.

Wij gedenken paus Benedictus in dankbaarheid. Deze opvolger van Petrus wilde dienaar zijn van de dienaren Gods en een getuige van Gods onvoorwaardelijke liefde in Jezus Christus. Wij bidden dat hij nu is thuisgekomen bij zijn Heer de hij altijd heeft willen dienen.

Mgr. dr. Gerard de Korte
bisschop van ’s-Hertogenbosch

“Een eminent geleerde en getuige van Christus.” – Bisdom van ‘s-Hertogenbosch (bisdomdenbosch.nl)

Requiem
Onze bisschop, dr. Gerard de Korte zal op donderdagochtend om 8.30 uur de requiemmis vieren voor de overleden emeritus paus Benedictus in de kathedrale basiliek van St. Jan evangelist in de ’s-Hertogenbosch.

Zie ook de reactie van de Nederlandse Bisschoppenconferentie:

Emeritus paus Benedictus XVI overleden: ‘Een echte man Gods is van ons heen gegaan’

Op de website van het Bisdom van ‘s-Hertogenbosch is een nieuwe uitgave van de Bisdomnieuwsbrief verschenen. Deze kunt u raadplegen via deze link.

Over de bescherming voor Gods schepping. Een katholieke stem.

Beste broeders en zusters,

Wij gaan dit jaar Kerstmis vieren in een lastige tijd. Veel burgers voelen zich verward en onzeker en dat is niet voor niets. Wij hebben niet te maken met een crisis maar met een hele reeks. Recent hoorde ik het nieuwe woord polycrisis. Crisis stapelt zich op crisis. Ik noem de oorlog in Oekraïne, de economische crisis, de crisis in de politiek, de stikstofcrisis en de klimaatcrisis. Veel burgers maken zich zorgen. Het brood wordt duur en dat geldt nog meer voor onze energie.

Christenen heten mensen van hoop. Geloof neemt onze zorgen niet weg maar biedt wel perspectief. De Bijbelse God wil, zo geloven wij, de zorgen met ons meedragen. Wij geloven in deze solidaire God, juist ook omdat het Kerstmis is geweest. God heeft zich in Christus over ons heen gebogen. Christus werd 2000 jaar geleden geboren in Bethlehem. Ook vandaag wil hij geboren worden in onze stad, in ons huis, in ons eigen bestaan.

In deze Kerstboodschap 2022 wil ik met u stilstaan bij de ecologische crisis. Vandaar ook de titel: Over de bescherming van Gods schepping.

Onze aarde is in nood. Recent kreeg ik een boeiend boek onder ogen: Halverwege de Groene Eeuw, 1970-2070. De auteur, Alexander de Roo, ziet vijftig jaar geleden, rond 1970, het bewustzijn groeien dat onze omgang met de aarde helemaal uit de hand dreigt de lopen. Hij noemt natuurlijk het beroemde rapport Grenzen aan de groei van de Club van Rome uit 1972. Maar in dezelfde tijd ontstaan in ons eigen land tal van organisaties die aandacht vragen voor de ecologisch crisis.

De stem van de christelijke kerken

Al in 1967 veroorzaakte Lynn White, met name in christelijke kring, beroering met zijn artikel The historical roots of our ecological crisis. Het artikel, dat in het prestigieuze tijdschrift ‘Science’ verscheen, verdedigt de stelling dat de joods-christelijke traditie een antropocentrische levenshouding verdedigt. Met andere woorden: alles draait om de mens. De belangen van de mens staan in het jodendom en het Christendom voorop en dat gaat meer en meer ten koste van de overige schepping stelt White. Het artikel van White heeft veel pennen en later toetsenborden in beweging gezet.
Veel is geschreven over de opdracht van God aan de mens in het boek Genesis. De mens krijgt als kroon van de schepping de opdracht om de aarde te beheren en behoeden. Maar moeten wij niet constateren dat het beheren is overgegaan in beheersen en uitbuiten? White stelt christenen dus scherpe vragen. Wij leven inmiddels ruim een halve eeuw verder. En in christelijke kring wordt het ecologisch belang steeds meer gezien. In de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw sprak de Wereldraad van Kerken al over vrede, gerechtigheid en de heelheid van de schepping. Wij vinden dat ecologisch bewustzijn ook terug in de recente sociale encyclieken.
Paus Johannes Paulus II noemde in de jaren 90 de ecologische crisis een morele crisis en pleitte voor een ecologisch reveil. In 2009 publiceerde zijn opvolger de encycliek Caritas in Veritate. Paus Benedictus verbindt in deze rondzendbrief de zorgen over sociale onrechtvaardigheid met de groeiende zorgen over de toestand van Gods schepping.

Paus Franciscus en Laudato Si’ (2015)

In het voetspoor van paus Benedictus schrijft paus Franciscus in 2015 zijn encycliek Laudato Si’ met als ondertitel: om de zorg voor ons gemeenschappelijk huis. De paus gebruikt de metafoor van het huis om onze aarde aan te duiden. 2015 is in deze Groene Eeuw een belangrijk jaar; in dat jaar formuleren de Verenigde Naties de 17 duurzame ontwikkelingsdoelen en wordt aan het einde van dat jaar de klimaattop van Parijs gehouden.
Veel waarnemers, ook van niet-katholieke huize, suggereren dat het spreken van paus Franciscus veel deelnemers aan de Parijse top heeft gestimuleerd om door te pakken en ambitieuze doorstellingen te formuleren. Alleen zo kan een verdere opwarming van de aarde, met alle desastreuse gevolgen, worden voorkomen.
Twee jaar voor de publicatie van Laudato Si’, in 2013 dus, was kardinaal Bergoglio tot bisschop van Rome gekozen. Hij koos voor het eerst in de geschiedenis van het pausschap voor de naam Franciscus. In dit geval kunnen wij zeker spreken over nomen est omen. Met deze naamkeuze geeft de paus een teken af. Hij verwijst naar Franciscus van Assisi, de apostel van de armen. Franciscus die leefde tussen 1181 en 1226 was de zoon van een rijke Italiaanse koopman. Hij zou ridder worden maar, mede door de ontmoeting met een melaatse, krijgt zijn leven een radicale wending. Hij doet afstand van zijn rechten als erfgenaam en van zijn bezit. Hij leeft in navolging van Christus als een arme. Vrienden, en later ook vriendinnen, sluiten zich bij hem aan. Het is het begin van de orde van de franciscanen en clarissen.

Paus Franciscus voelt zich intens verwant met zijn Middeleeuwse naamgenoot. De titel van zijn encycliek, Laudato Si’, heeft de paus ontleend aan het beroemde Zonnelied van de heilige Franciscus: Geloofd zijt Gij. De encycliek benoemt allereerst een aantal aspecten van onze huidige milieucrisis. Het gaat om het oprukken van woestijnen, de snelle teloorgang van de biodiversiteit, klimaatverandering en de ernstige vervuiling van onze aarde. Paus Franciscus noemt ook heel expliciet de zorgen rond genoeg schoon water. Water vormt immers de bron van alle leven.

Zelf herinner ik mij het watercongres dat in november 2019 aan de Vrije Universiteit te Amsterdam werd gehouden. Tijdens dat congres spraken ook patriarch Bartholomeus en kardinaal Turkson. Het congres toonde het waterprobleem aan de hand van drie steden: Kaapstad, Jakarta en Amsterdam. Al jaren kampt Kaapstad in Zuid Afrika met een tekort aan drinkwater en tegelijk heeft Jakarta ieder jaar te maken met overstromingen. Ook Amsterdam werd genoemd want ook in ons waterrijke land wordt het aanleveren van veilig drinkwater een steeds grotere opgave. Recent publiceerde de provincie Noord Brabant een nota met de indringende maar ook duidelijke visie: Zonder water, geen later. In de provincie Noord Brabant bestaat een toenemende waterproblematiek.

Droogte vormt een onderdeel van het grotere klimaatvraagstuk. Wereldwijde watertekorten, die door de klimaatverandering ontstaan, zijn vaak een bron van oorlog en conflict die de allerarmsten het eerste treffen. In Laudato Si’ schetst de paus een gelovig antwoord op de crisis met verwijzingen naar de heilige Schrift en de traditie van de Kerk. Het gaat over het getuigenis; over een scheppende en reddende God, maar het gaat ook over de mens als een vrij en verantwoordelijk schepsel. Een nieuwe interpretatie van Genesis wordt gepresenteerd. Wij, mensen, zijn geroepen om Gods schepping op een zorgvuldige wijze te beheren of, met de woorden van de filosoof (en lid van de Schola van de Sint Jan) Wil Derkse, om als een hovenier de aarde als de hof van God te verzorgen en koesteren. Onze wereld heeft een sacramentele dimensie. Zij verwijst naar de Schepper. Wie de schepping schendt, schendt daarmee de Schepper. Maar goede hoveniers zijn, is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
De actuele stikstofcrisis maakt duidelijk dat met name onze huidige landbouw ons natuurlijke kapitaal aantast. Wij overschrijden de draagkracht van het natuurlijke systeem en putten de bodem uit. Naar mijn overtuiging valt dat de individuele boer niet aan te rekenen. Na de crisis van de dertiger jaren en de oorlogsjaren 1940-1945 was het regeringsbeleid gericht op schaalvergroting. Zo kon veel, veilig en goedkoop voedsel worden geproduceerd. Maar meer en meer beseffen wij de donkere kant van de productieketen. Deze situatie vraagt dan ook om een collectieve actie van overheden, boeren, supermarktketens en individuele burgers.

De paus verwijst in zijn encycliek naar een dominant antropocentrisch denken als verklaring voor de onevenwichtige relatie tussen de mens en de aarde. De ecologische achteruitgang die wij, mensen, veroorzaken is pas enkele eeuwen oud. Het antropocentrische denken sinds Descartes en de Verlichting van de 18e eeuw, heeft ons veel goeds gebracht. Wij hebben ons kunnen bevrijden van de grillen van de natuur en na 1945 is voor grote groepen burgers een enorme welvaartsstijging gerealiseerd.
Wij worden nu geconfronteerd met de ecologische schaduwzijden van de gouden jaren van groei. Paus Franciscus vraagt om een ecologische bekering en spreekt tegen die achtergrond over minder is meer. Maar zijn wij werkelijk bereid om terug te gaan in welvaartsniveau? Individueel valt daarvoor te kiezen maar collectief is dat al veel lastiger. Mensen houden elkaar scherp in de gaten en willen niets inleveren als de ander dat ook niet doet.

De les van de actie Nieuwe levensstijl

In dat kader kunnen wij leren van het recente verleden. Ik denk aan de actie Nieuwe Levensstijl uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. In die jaren beroerde de eerste groene golf van milieubewustzijn onze samenleving. De actie, gedragen door sterk gemotiveerde christenen, deed een appel op burgers om anders en zuiniger te gaan leven.
De ethicus Kuitert heeft deze actie geanalyseerd en gewezen op het beperkte effect. De actie legde teveel nadruk op een persoonlijke gezindheidsethiek. Het falen van de actie illustreert hij met een gedachtenexperiment: Beeld je eens in dat in een land 100 mensen wonen. Vijf burgers zijn zeer gemotiveerd om te veranderen maar de grote meerderheid blijft bestaande paden bewandelen. Na een jaar is het effect van de nieuwe levensstijl van de 5 burgers zo gering dat een van deze 5 burgers zich weer aansluit bij de meerderheid. De heersende cultuur was zo dominant dat steeds minder mensen bereid waren om hun stijl van leven te versoberen. Natuurlijk is een persoonlijke gezindheid belangrijk en zal de Kerk ook op de burgers een moreel appel blijven doen maar als wij macro-resultaat willen zien, moet er meer gebeuren.

Kuitert spreek over ‘democratische dwang’ om micro-gedrag en macro-gevolgen met elkaar te verbinden. Een voorhoede van gemotiveerde mensen is nodig om, via wetten die door het parlement worden aangenomen, de grote massa in een meer ecologisch verantwoorde richting te manoeuvreren.
Een goed voorbeeld is de wetgeving rond het roken. Een gemotiveerde minderheid heeft uiteindelijk, via wetgeving, tot een verandering van gedrag geleid. Vroeger gold roken als stoer; nu ben je steeds meer een loser.
Democratische dwang kan mogelijk een meer verantwoorde levensstijl bevorderen en onze ecologische voetafdruk verminderen. Via belastingen valt er het een en ander te bereiken. Milieuvervuilende producten en milieuvervuilend gedrag hoger belasten en milieusparend gedrag belonen.

Leiderschap voor de lange termijn

De systeemverandering waar wij voor staan, is niet eenvoudig. Het vraagt om slimme sturing maar ook om bestuurlijke bezieling en een scherp zicht op de verre toekomst. Te veel en te vaak zijn onze huidige politici en bestuurders bezig met de korte termijn. Dit is, vanwege verkiezingen, te begrijpen maar dat biedt geen oplossing voor de ecologische crisis. Leiderschap voor de lange termijn is nodig.
Paus Franciscus spreekt niet als politicus maar als moreel en geestelijk leider. Hij wil met zijn actualisering van het katholieke sociaal denken een bron van inspiratie zijn. De paus richt zich als bisschop van Rome natuurlijk allereerst tot rooms-katholieken maar de Kerk staat open voor bondgenoten. De paus wil de wereldwijd aanwezige spirituele krachten bundelen om zo de uitdagingen rond sociale gerechtigheid en duurzaamheid aan te kunnen. Niet alleen andere christenen en andersgelovigen maar uiteindelijk alle mensen van goede wil. Gelovigen en ongelovigen kunnen samen optrekken, ieder vanuit een eigen levensbeschouwelijke motivatie. Voor christenen kunnen wij dan ook denken aan het Zonnelied van de heilige Franciscus. Dat lied bezingt de schepping als een broederen zusterschap.

Geloofd zijt gij, broeder zon

Geloofd zijt gij, zuster maan

Geloofd zijt gij, broeder wind

Geloofd zijt gij, zuster water

Geloofd zijt gij, broeder vuur

Geloofd zijt gij, door zuster, onze moeder aarde

God krijgt zijn eer als mensen zich kunnen ontplooien in zijn naam, als dat maar niet ten koste gaat van Gods schepping. Paus Franciscus richt zich tot wereldleiders en regeringen, tot werkgevers en vakbonden, maar hij houdt ook ieder van ons een spiegel voor. Het gaat om het inoefenen van een ecologische spiritualiteit: een nieuwe omgang met andere mensen, andere schepselen en de Schepper.
De paus beseft dat de problemen complex zijn en weerbarstig. De Kerk geeft niet zozeer stellige antwoorden maar stelt veeleer kritische vragen en wijst op blinde vlekken. Zo kan de dialoog tussen mensen worden bevorderd en kunnen wegen ten goede worden gevormd.

Wij zijn op de helft van de Groene Eeuw

De komende jaren op weg naar 2030, 2050 en 2070 zijn cruciaal voor de transitie die nodig is om Gods aarde als ons gemeenschappelijk huis bewoonbaar te houden. Nu komt het aan op uithoudingsvermogen. Successen zullen worden afgewisseld met tegenslagen. Er staan grote belangen op het spel en de tegenkrachten zijn sterk, zoals recent nog bleek tijdens de klimaattop in Egypte. Het geloof in God en onze vriendschap met Christus kan ons bezielen en motiveren. Het gaat om meer dan optimisme. Het gaat om de goddelijke deugd van de hoop als een geschenk van Gods Geest.

Tot slot

Beste broeders en zusters, ik kom tot een afronding. De bescherming van Gods schepping is geen speeltje voor groene hobbyisten. Het zou voor christenen een hartzaak moeten zijn, het heeft immers alles te maken met het kerstfeest. Wij vieren het geheim van de incarnatie. Letterlijk betekent dat de vleeswording, de menswording van God in Christus. God heeft ons in Hem opgezocht. God heeft ons en de hele schepping zo lief, dat Hij bij ons is gekomen. Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. God heeft in Christus deze wereld aangeraakt en wil haar vernieuwen.

Dat wij, in kracht van Gods Geest, instrumenten willen zijn in Gods hand. Juist in deze lastige, onzekere tijd mogen wij ons bestaan bouwen op het fundament dat Christus zelf is. Mogen wij ons inzetten voor een meer veilige, rechtvaardige en groene wereld voor onszelf voor onze kinderen en kleinkinderen.

Vanuit die hoop wens ik u een gezegend, en zalig kerstfeest.

Mgr. dr. Gerard de Korte